Większość terenów, na których podejmuje się nowe inwestycje w zakresie zagospodarowania rekreacyjnego, jest urządzana bez diagnozy potrzeb i oczekiwań rekreacyjnych społeczności lokalnej, jak również bez szczegółowych koncepcji zagospodarowania (Fąk, Opoka i in. 1999). Dlatego też w większości przypadków nasze osiedla mieszkaniowe, jak również obszary i tereny wypoczynkowe pozostawiają wiele do życzenia i nie mogą pełnić właściwie przydzielonych im funkcji. Bardzo często dziwimy się, że tereny te „świecą pustkami”, a jeżeli już są wypoczywający, to są to najczęściej osoby spacerujące lub jeżdżące na rowerach. Powodem tak małej różnorodności form wypoczynku może być brak odpowiednio zagospodarowanego terenu, tzn. wyposażenia go w urządzenia i sprzęt konieczne do właściwego wypoczynku. W dalszym ciągu, zarówno w projektach, jak i w ich realizacji, stosuje się jeszcze często tradycyjną formułę zagospodarowania i tradycyjne rozwiązania technologiczne, co prawda, zauważalne są już zmiany na tym polu, ale dalej znaczna część terenów jest pozbawiona elementów nowoczesności w zakresie estetyki, bezpieczeństwa, funkcjonalności, ładu przestrzennego i właściwego programu zagospodarowania związanego z potrzebami i zainteresowaniami społeczności lokalnej.