Badacze turystyki i specjaliści od żywienia szczególnie chętnie smakują narodowe specjały, czego egzemp li fikają mogą być konferencje w Zajączkowie i słowackich Herlanach (Geotur 2004) (Cynarski 2001; 2004 a). Większa wiedza wzmacnia, jak wiadomo, motywację lub właśnie tworzy potrzeby konsumpcji – w tym wypadku kulinarno-turystycznej. O celebrowaniu przez turystów zwiedzania i doświadczania pewnych przestrzeni w konwencji obrzędu i teatru, z użyciem metafory spektaklu, pisze Mac- Cannell (1976; 2001). Wskazuje on na obecny tu rytualizm, który „polega na odczuwaniu przez turystę przymusu zwiedzania czegoś, co funkcjonuje jako atrakcja turystyczna” (Podemski 2004). Dean MacCannell i John Urry akcentują tu wizualny aspekt odbioru turystycznego przedstawienia, kierowanego do tury- stów-publiczności. Turysta szuka obiektów typowych dla danej kultury, przy czym doświadczenia turysty wykraczają poza doznania wzrokowe i słuchowe. Wieczorkiewicz zwróciła uwagę na obecne równolegle do oglądania świata (spektaklu turystycznego o teatralnym charakterze) „smakowanie świata” w kulturze masowej (Wieczorkiewicz 2004; Cynarski 2004 a). Reklama miejsc godnych odwiedzenia powiązana jest często z zachętą do spróbowania atrakcyjnych, egzotycznych potraw, słodyczy, trunków etc.