System rekreacyjny każdego miasta składa się z kilku elementów, a mianowicie: obudowanej przestrzeni wypoczynkowej (restauracje, puby, kawiarnie, hale sportowe itp.), ulic i placów o charakterze reprezentacyjnym (np. ul. Nowy Świat w Warszawie) oraz terenów otwartych. Proporcje między wielkością obudowanej a otwartej przestrzeni wypoczynkowej są każdorazowo zmienne i zależą od wielu czynników, wśród których za najbardziej istotne uznać należy liczbę mieszkańców oraz powierzchnię miasta, jego rozwój gospodarczy i funkcje, jakie pełni miasto w regionie. Szczególną rolę w systemie rekreacyjnym miasta odgrywają tereny otwarte. W skład tych terenów wchodzą zarówno obszary produkcyjne (np. pola uprawne, sady, lasy gospodarcze), nieużytki, jak również tereny zieleni, będące zgodnie z definicją zawartą w Ustawie o ochronie i kształtowaniu środowiska zespołami roślinności spełniającej funkcje wypoczynkowe, zdrowotne oraz estetyczne. Do tych terenów zaliczane są (zgodnie z ww. ustawą) parki, zieleńce, zieleń na placach i ulicach, zieleń izolująca oraz pracownicze ogrody działkowe.