Pierwsze próby zagospodarowania lasów dla celów rekreacji miały miejsce właśnie w lasach miejskich (komunalnych). Zagospodarowanie rekreacyjne tych terenów bazowało na opracowanej w 1957 roku drugiej części instrukcji urządzeniowej dla lasów komunalnych. Według Ważyńskiego (1997) zawarte w instrukcji wytyczne, mimo że formalnie obowiązujące, są zupełnie przestarzałe. Wskazówki dotyczące rekreacyjnego zagospodarowania lasu zawarte są także m.in. w znowelizowanej „Instrukcji urządzania lasu”. Jednak są one zbyt ogólne i w małym stopniu odnoszą się do lasów występujących w obrębie miasta. Przystosowanie i udostępnienie w tym charakterze lasów komunalnych jest zagadnieniem złożonym, o dużym stopniu trudności. Wiąże się to przede wszystkim z faktem, iż lasy te charakteryzują się z jednej strony znacznym rozdrobnieniem i zróżnicowaniem powierzchni, z drugiej zaś wzmożoną presją ruchu wypoczynkowego, która nieustannie zagraża ich funkcjonowaniu. Rekreacyjne udostępnienie obszarów leśnych położonych w granicach miast, przy jednoczesnym zachowaniu ich trwałości, możliwe jest tylko wówczas, gdy lasy te zostaną włączone w ogólnomiejski proces planowania przestrzennego. Lasy komunalne odgrywają istotną rolę w tym procesie, stanowiąc ważny element nie tylko systemu przyrodniczego, ale również systemu rekreacyjnego miasta. Niniejszy artykuł ma na celu ukazanie roli i znaczenia lasów komunalnych w systemie rekreacyjnym Warszawy.