Postępujący proces urbanizacji i uprzemysłowienia stanowi zagrożenie dla zdrowia ludzi żyjących w warunkach wielkomiejskich. Pośpiech, stres, hałas prowadzą do zmęczenia fizycznego, psychicznego, a w konsekwencji do rozwoju chorób cywilizacyjnych. Usuwaniu zmęczenia, zachowaniu bądź odnowie sił psychicznych i fizycznych organizmu sprzyja wypoczynek, którego naturalną formą jest obcowanie z przyrodą. Zdaniem Ważyńskiego (1997) potrzeby wypoczynkowe ludności miejskiej realizują się najkorzystniej w środowisku leśnym. Lasy stanowią bowiem szczególnie atrakcyjne tereny dla rekreacji, są celem wyjazdów turystycznych lub uzupełniają atrakcyjność innych obszarów, takich jak tereny górzyste czy akweny (Radziejowski 1997). Szczególnego znaczenia w tym kontekście nabierają lasy położone w granicach administracyjnych miasta lub w jego bezpośrednim sąsiedztwie. Nie tylko umożliwiają one mieszkańcom miasta codzienny kontakt z naturalnie występującą fauną i florą, ale stanowią często ostatni, stosunkowo mało przekształcony, a nade wszystko nieobudowany fragment miasta. Od lat presja ruchu turystycznego w lasach widoczna jest zwłaszcza w obrębie dużych ośrodków przemysłowych i aglomeracji miejskich.