W polskiej literaturze dotyczącej klasyfikacji terenów zieleni zauważalne jest wyraźne zróżnicowanie w sposobie definiowania, jak również identyfikacji i klasyfikowania poszczególnych typów terenów zieleni, w tym także lasów komunalnych. Dla przykładu Matyjaszkiewicz i Putkowski (1977) proponują podział terenów zieleni na pięć kategorii. Lasy wypoczynkowe (w tym lasy miejskie) obok rezerwatów przyrody, parków narodowych, terenów nadwodnych i ośrodków wypoczynkowych stanowią, według tej klasyfikacji, ostatnią- piątą kategorię terenów zieleni wyodrębnioną ze względu na ekstensywny charakter zagospodarowania. Z kolei Pomorski i Siwiec (1998) zaliczają lasy komunalne (parki leśne) podobnie jak bazy i ośrodki wypoczynkowe lądowe, przy- leśne i przywodne do terenów zieleni wypoczynkowo-wycieczkowych i turystycznych. Zdaniem autorów lasy komunalne stanowią uzupełnienie systemu zieleni miejskiej. Dzielą się one na spacerowo-wypoczynkowe oraz turystyczne i bardzo często utożsamiane są z parkami leśnymi. Podobny pogląd prezentowany jest w klasyfikacji Niemirskiego i innych (1994). Klasyfikacja ta opiera się na podziale poszczególnych terenów zieleni na rodzaje, podrodzaje, gatunki i odmiany. Park leśny jest jednym z gatunków (podrodzajów) parku wypoczynkowego. który z kolei mieści się w obrębie rodzaju – park. Tereny te zaliczane są do tzw. podstawowych terenów zieleni. Według Piątkowskiej (1983) park leśny jest docelową, ostateczną formą przebudowy lasu na park, uwarunkowanej zachowaniem siedliska, przeważającej ilości drzewostanu i utrzymaniem leśnego charakteru przy jednocześnie wprowadzonej intensyfikacji użytkowania.