Na aktywność rekreacyjną użytkowników terenów wypoczynkowych mają wpływ takie ich cechy osobowe, jak: płeć, wiek i miejsce zamieszkania, a także wykształcenie, wykonywany zawód itp. Rozpoznanie struktury społecznej wypoczywających, jak również określenie relacji pomiędzy ww. cechami osobowymi użytkowników a ich potrzebami i preferencjami w zakresie wyboru form i miejsc rekreacji, czasu i częstotliwości wypoczynku umożliwia właściwe przystosowanie i udostępnienie obszarów dla celów rekreacji. Eksploatacja i sposób użytkowania terenów wypoczynkowych, w tym także lasów komunalnych, zależy, jak już wspomniano, m.in. od dostępności terenu, która poza regulacjami prawnymi wynika również z funkcjonowania systemu komunikacji zewnętrznej i wewnętrznej. Dostępność komunikacyjną zewnętrzną rozumieć należy jako sieć transportu zbiorowego, która poprzez różnorodność środków lokomocji, liczbę i odległość przystanków komunikacyjnych (tramwajowych i autobusowych) od kompleksu leśnego warunkuje wielkość ruchu rekreacyjnego oraz wyznacza główne wejścia i kierunki przemieszczania się wypoczywających na terenie lasu. Z kolei dostępność wewnętrzna to sieć dróg i ścieżek w obrębie obszaru wypoczynkowego, która poprzez odpowiednie przystosowanie rekreacyjne umożliwia realizację preferowanych form wypoczynku oraz pozwala ukierunkować ruch rekreacyjny wewnątrz obiektu.