Zjawisko nieprzystosowania społecznego interesuje badaczy z wielu dyscyplin naukowych. Jest też różnie przez nich rozumiane – w inny sposób definiują je psychologowie, prawnicy, socjologowie, lekarze. W każdej z tych dziedzin nauki istnieje duża liczba definicji nieprzystosowania społecznego. Pojęcie to jest używane nie tylko w literaturze fachowej, ale również weszło do języka potocznego, posługują się nim rodzice, nauczyciele, dziennikarze. Termin ten został bardzo spopularyzowany, co przyczyniło się do zwiększenia jego ogólnikowości. Na nieprzystosowanie społeczne jednostki wkazują te jej zachowania, które są nieadekwatnymi, powtarzającymi się uporczywie reakcjami na wymogi i nakazy zawarte w przypisanych jej rolach społecznych. Wspomniana nieade- kwatność reagowania ujawnia się w łamaniu norm społecznych (prawnych, moralnych, obyczajowych) i lekceważeniu przez jednostkę powszechnie uznawanych oczekiwań społecznych. Wspomniane zachowania, jako sprzeczne z powszechnie uznawanymi standardami społecznymi, budzą zwykle dezaprobatę i podlegają sankcjom rozmaitych instrumentów kontroli społecznej. Jeden ze znawców problemu L. Pytka, autor Skali Nieprzystosowania Społecznego – znormalizowanego i wystandaryzowanego narzędzia do badania nieprzystosowania społecznego, za cząstkowe wskaźniki tego typu postaw uznała takie symptomy, jak:
notoryczne kłamstwa.