Osoby społecznie niedostosowane to takie, które utraciły zdolność poprawnego współżycia społecznego w wyniku niekorzystnych zmian w ich osobowości powstałych na skutek zaburzeń psychicznych, moralnych i etycznych. Społeczne niedostosowanie ma dwa wyraźne aspekty: społeczny – kiedy stosunek jednostki społecznie niedostosowanej do norm społecznych jest zaburzony, zagraża porządkowi społecznemu; indywidualny – kiedy wewnętrzna, psychiczna sytuacja jednostki jest trudna także na skutek utrudnionych kontaktów ze środowiskiem (Pospi- szyl 1998). Nie zawsze jednak społeczne niedostosowanie wiąże się z konfliktem jednostki ze środowiskiem. Wychowankowie społecznie niedostosowani wywodzą się często ze środowiska przestępczego, zdemoralizowanego, w którym panują zwyczaje i normy inne niż w środowisku kulturowym. W takim środowisku wyrasta jednostka zdemoralizowana, afirmująca nielegalne, niemoralne, aspołeczne zasady postępowania, właściwe dla środowiska subkultury. W takim środowisku objawy społecznego niedostosowania są akceptowane, gdyż są zgodne z wartościami tam przyjętymi i uznanymi. Ze wspomnianych wcześniej względów turystyka i rekreacja mogą być wykorzystane właśnie w procesie resocjalizacji osób niedostosowanych społecznie poprzez stwarzanie sytuacji umożliwiających między innymi: działania zmuszające do wyeliminowania nabytych wzorców destrukcyjnego postępowania;
rozwijanie samodzielności i inicjatywy wychowanków oraz uwzględnianie i kreowanie ich potrzeb szukania oparcia w grupach, akceptowanych wzorcach kulturowych, które jednocześnie umożliwiłyby zaspokojenie ich potrzeb aktywności, przynależności i akceptacji (Pospiszyl 1998).