Najbardziej rozpowszechnionym w literaturze marketingu sportowego podejściem jest model rynku sportowego zaproponowany przez B. Pittsa, L. Fel- dinga i L. Millera (1994), wyróżniający dostawców funkcjonujących na tym rynku według rodzaju prowadzonej działalności. Autorzy ci wyróżnili trzy grupy dostawców: „segment wykonawczy” (sport performance segment), do którego zaliczają wszystkie podmioty zajmujące się organizowaniem szeroko rozumianej działalności sportowej, „segment produkcyjny” (sport production segment), tj. podmioty wytwarzające dobra sportowe oraz mający wpływ na osiąganie wyników w sporcie (zarządzające sportem, medyczne, obiekty sportowe), „segment promujący sport” (sport promotion segment), do którego zaliczają media, sponsorów itp. Nieco odmienną klasyfikację proponują B. Mulin, S. Hardy i W. Sutton (2000), którzy na rynku sportowym wyróżnili cztery grupy podmiotów: organizatorów widowisk sportowych, producentów i dystrybutorów dóbr materialnych związanych z działalnością sportową, podmioty organizujące działalność sportową, organizacje wspierające sport. Podobnie poprzez pryzmat dostawców traktują podejście do rynku sportowego autorzy w literaturze polskiej. Z. Waśkowski (2005) wyróżnia w swoim „relacyjnym modelu rynku sportowego” trzy grupy dostawców: organizacje sportowe, do których zalicza kluby sportowe, szkoły sportowe, związki sportowe oraz ośrodki sportowo-rekreacyjne, producenci i dystrybutorzy sportowych dóbr materialnych, podmioty usługowe, świadczące swoje usługi na rzecz odbiorców, tj. wypożyczalnie sprzętu, punkty napraw, agencje marketingowe itp.
