Współczesna cywilizacja odznacza się przyspieszonym rozwojem nauki i techniki oraz dążeniem do integracji kulturowej. Jednymi z charakterystycznych jej składowych są turystyka i rekreacja, stające się coraz bardziej nieodłącznym elementem stylu życia współczesnego człowieka (Rut 1998). Uczestnictwo w turystyce i rekreacji oraz jego pozytywne następstwa może być inspiracją do doskonalenia rzeczywistości i samego siebie, efektów swojej pracy, stosunków międzyludzkich, a patrząc szerzej – także systemów społecznych i ekonomicznych oraz – jak od wielu lat podkreśla K. Przecławski – cywilizacji i kultur (Przecławski 1973).
Szczególnie turystyka, w węższym rozumieniu pojęcia traktowana jako forma rekreacji, może być nośnikiem pozytywnych wartości i korzystnych przesłanek wpływających na funkcjonowanie człowieka. Do tych niewątpliwie najważniejszych można zaliczyć:
niezaprzeczalny fakt, że turystyka jest atrakcyjnym środkiem i bezpośrednią metodą poznawania rzeczywistości, możliwą do realizacji i wykorzystania w ciągu całego życia człowieka; kształtowanie poprzez udział w różnych formach aktywności turystycznej określonych społecznie pożądanych postaw wobec otaczającej nas rzeczywistości; wpływ na rozwój, kształtowanie i zmianę uczuć oraz systemu uznawanych wartości; udział w turystyce i rekreacji stwarza możliwość wielokierunkowego i zróżnicowanego działania twórczego, będąc szansą na samorealizację i samodoskonalenie się jednostki; jednocześnie rekreacja, a szczególnie rekreacja ruchowa oraz turystyka jako jej element (rozumiana jako forma aktywności nie tylko fizycznej), stają się czynnikiem stymulującym i utrzymującym zdrowie oraz kondycję psychofizyczną. Warto wskazać także na ich profilaktyczny charakter w zakresie zdrowia.