Konieczność edukacji społeczeństwa w odniesieniu do środowiska przyrodniczego, w tym również lasów, podkreślana jest w wielu dokumentach i rezolucjach, z których najważniejsze to: Zasady leśne uchwalone podczas konferencji Organizacji Narodów Zjednoczonych „Środowisko i rozwój”, Rio de Janeiro, 1992 rok. Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie strategii leśnictwa Unii Europejskiej uchwalona w 1997 roku. W naszych warunkach podstawowe znaczenie w tym zakresie ma dokument „Polityka leśna państwa” (1997), wyznaczający obecne cele polityki leśnej Polski oraz zadania służące ich realizacji. Zgodnie z treścią tego dokumentu „nadrzędnym celem polityki leśnej jest wyznaczenie kompleksu działań kształtujących stosunek człowieka do lasu, zmierzających do zachowania w zmieniającej się rzeczywistości przyrodniczej i społeczno-gospodarczej warunków do trwałej w nieograniczonej perspektywie czasowej wielofunkcyjności lasów, ich wszechstronnej użyteczności i ochrony oraz roli w kształtowaniu środowiska przyrodniczego zgodnie z obecnymi i przyszłymi oczekiwaniami społeczeństwa”. Wyraźnie zauważyć można więc wzrost znaczenia społecznych funkcji lasu, które polegać mają m.in. na kształtowaniu korzystnych dla społeczeństwa warunków zdrowotnych i rekreacyjnych, sprzyjaniu różnorodnym formom użytkowania lasu przez społeczność lokalną, rozwoju kultury, oświaty i nauki oraz edukacji przyrodniczo-leśnej społeczeństwa.