Lasy komunalne, czy też parki leśne są obecne w strukturze terenów zieleni zarówno małych miast, jak i aglomeracji. Chociaż zdaniem Niemirskiego (1973) w miastach o liczbie ludności poniżej 15 000 mieszkańców nie przewiduje się w zasadzie tego typu terenów. Z punktu widzenia planowania przestrzennego realne zapotrzebowanie na parki leśne w mieście powinno się opierać na wskaźniku 20 użytkowników na 1 ha parku leśnego. W Polsce lasy komunalne posiada około dwustu miast, przy czym istnieje znaczne zróżnicowanie ich powierzchni, która waha się od 1,11 ha (Biskupiec, woj. olsztyńskie) do 2692,77 ha (Warszawa) (Ważyński 1997). W większości polskich miast powierzchnia lasów komunalnych nie przekracza 100 ha. Tylko 23 miasta, a w tym m.in.: Piła, Bielsko-Biała, Wrocław, Olsztyn, Poznań, posiadają ponad 300 ha lasów komunalnych (Ważyński za: Kasprzak 1997). Lasy komunalne na terenie miast rzadko stanowiąjeden zwarty kompleks. Najczęściej występują one w formie kilku, kilkunastu luźno rozmieszczonych, niepowiązanych ze sobą fragmentów. Dla przykładu na terenie Warszawy wyróżnić można aż piętnaście kompleksów leśnych. Funkcjonowanie obiektów wypoczynkowych, w tym również lasów komunalnych, zależy głównie od użytkowników, jak również od dostępności i wyposażenia tych obiektów.