Na charakterze usługowym produktu skupia się także A. Izydorczyk (2000), który zauważa, że w produkcie sportowym, rekreacyjnym czy rehabilitacyjnym w zależności od zakresu merytorycznego – występują dobra materialne (obiekty, sprzęt, ubiory, a nawet drobne upominki czy napoje oferowane nabywcom w ramach pakietu), które z reguły mają charakter wspierający usługodawcę, służą jako środek świadczenia usługi. Produkty te mają charakter usługowy, ponieważ dominują w nim czynności, a nie rzeczy. Skupia się on także na kompleksowym charakterze produktu. Mówi, że „produktem sportowo-rekreacyjnym nie jest pojedyncza usługa, ale pewna kombinacja elementów materialnych i niematerialnych tworzących pakiet usług o mniej lub bardziej rozbudowanej strukturze” (Izydorczyk 2000). Elementy, z których składa się pakiet, uzupełniają się wzajemnie, tworząc jednolitą całość. Usługi sportowo-rekreacyjne mają specyficzne cechy, które podkreśla wielu autorów (Marciszewska 1997; Pastwa 1999). Izydorczyk A. (2000) wyróżnia tzw. 4 N usług:
niematerialność (nienamacalność, nieuchwytność) – nie można ich dotknąć, zobaczyć, spróbować, poczuć, powąchać, trudno je sobie wyobrazić przed kupnem i wykorzystaniem; nierozdzielność (niepodzielność, nierozłączność) – niemożność fizycznego oddzielenia usługi (czynności) od osoby wykonawcy oraz nierozdzielność procesów wytwarzania i konsumpcji; niespójność (niejednorodność, różnorodność) – oznacza trudności w standaryzowaniu usług, gdyż są nieporównywalne, te same usługi z nazwy mogą różnić się w zależności od miejsca i czasu wytwarzania, umiejętności i indywidualnych predyspozycji wykonawców.