Infrastruktura sportowa służy do zaspokajania potrzeb sportowo-rekreacyjnych. W polskiej literaturze fachowej termin ten występuje w różnych znaczeniach. Obok pojęcia infrastruktura sportowa występują terminy pokrewne, takie jak: inwestycje sportowe, obiekty kultury fizycznej, obiekty sportowo-rekreacyjne, zasoby materialne kultury fizycznej, baza rekreacyjno-sportowa, urządzenia sportowe.
W rozwoju infrastruktury sportowej (inwestycji sportowych) w Polsce można wyróżnić dwa okresy: okres do roku 1994, który charakteryzował się ewidentną stagnacją w zakresie rozwoju inwestycji sportowych i słabym nasyceniem obiektami sportowymi;
okres po roku 1994, kiedy to Sejm przyjął nowelizację ustawy o grach losowych i zakładach wzajemnych, w następstwie której środki z 20-procento- wych dopłat do stawek w grach liczbowych Totalizatora Sportowego przeznaczano na „modernizację, remonty i dofinansowanie inwestycji sportowych oraz rozwijanie sportu wśród dzieci, młodzieży i osób niepełnosprawnych” (Pragnienia i realia… 2001: 8). Uszczegółowieniem systemowych rozwiązań w polityce inwestycyjnej w sporcie było Rozporządzenie Ministra Finansów z 25 kwietnia 1997 roku w sprawie szczegółowych zasad dofinansowania inwestycji sportowych ze środków pochodzących z dopłat do stawek w grach liczbowych, trybu składania wniosków oraz przekazywania środków i ich rozliczania, które doprowadziło do dynamicznego rozwoju infrastruktury sportowej.