Mówi się i pisze, że wiek XXI będzie stuleciem kompetencji, że wraz z rozwojem cywilizacji wzrastać będzie zapotrzebowanie na kompetentnych pracowników. Pojęcia kompetencje nie należy utożsamiać z pojęciem kwalifikacje. W tradycyjnym podejściu do przygotowania zawodowego przywiązuje się dużą wagę do świadectw, uprawnień i dyplomów, chociaż potwierdzone dyplomami kwalifikacje nie muszą świadczyć o kompetencji w danej dziedzinie. Kompetencje są to dyspozycje w zakresie wiedzy, umiejętności i postaw, pozwalające realizować zadania zawodowe na odpowiednim poziomie (Filipowicz 2004). Nie wszystkie kompetencje mogą być rozwijane czy wyuczone. Większość kompetencji jest rezultatem doświadczenia, ale mogą też być doskonalone pod warunkiem istnienia odpowiednich zdolności i cech osobowości (Levy-Leboyer 1997). I tylko niektóre z nich opierają się na mało modyfikowalnych zdolnościach wrodzonych. Wydaje się więc, że zasadniczym sposobem rozwoju własnej efektywności jest adekwatne wykorzystanie gromadzonych doświadczeń oraz nieustanne kształcenie w trakcie aktywnego życia zawodowego. Podstawową cechą kompetencji jest ich związek z określonym zadaniem lub działalnością zawodową. Kompetencja jest pewną ukrytą cechą, która przejawia się w zachowaniach.