Z danych ogólnopolskich wynika, że ponad 50% badanych deklaruje potrzebę ruchu, ale tylko 7% osób w wieku 60-64 lata i 0,6% w wieku 80 lat i więcej podejmuje regularną aktywność ruchową (Łobożewicz 1991). Powstaje więc pytanie: jak promować aktywność ruchową w tej grupie wiekowej, jak zachęcić osoby starsze do systematycznych działań rekreacyjnych? Brak odpowiedniej motywacji do systematycznej aktywności ruchowej z jednej strony i piętrzące się bariery utrudniające uczestnictwo z drugiej strony uświadamiają nam, że w promocji zdrowego stylu życia osób starszych przede wszystkim brakuje: właściwie prowadzonej polityki społeczno-zdrowotnej na wszystkich szczeblach zarządzania (w Sejmie i Senacie RP, w organach samorządowych i w środowiskach opiniotwórczych);
efektywnej edukacji zdrowotnej we wszystkich okresach ontogenezy; powszechnego dostępu do zajęć z zakresu kultury fizycznej zarówno kobiet, jak i mężczyzn po 60. roku życia, stosownie do ich możliwości zdrowotnych, sprawnościowych czy finansowych.
W Polsce nie ma jednolitego programu promującego aktywizację ruchową osób starszych. Proponowany Program Rekreacji Ruchowej Osób Starszych (PRROS) skierowany jest do mało aktywnych ruchowo kobiet po 60. roku życia, które do tej pory nie doświadczyły na sobie korzystnych efektów regularnej aktywności ruchowej i dlatego nie odczuwają potrzeby korzystania z tego rodzaju zajęć.