Las może być przydatny, ale mało atrakcyjny, np. jednogatunkowy i jedno- wiekowy, o pełnym zwarciu, lub atrakcyjny, ale o ograniczonej przydatności, np. ze względu na występowanie ostoi zwierzyny, wydm. Przydatność rekreacyjna lasu zależy od wielu czynników, a mianowicie od: dostępności komunikacyjnej (dojazd, parking) oraz dostępności drzewostanów; odległości obszaru od miejsca zamieszkania; stopnia przystosowania (zagospodarowania) lasu do realizacji różnych form rekreacji; występowania różnych typów siedliskowych lasu i ich składu gatunkowego oraz wieku drzewostanów, a także zależnej od tych czynników odporności środowiska leśnego na presję ruchu rekreacyjnego wyrażonej odpowiednim wskaźnikiem chłonności naturalnej. Szata roślinna lasu tworzy zespoły fitosocjologiczne, które zaliczane są do różnych typów siedliskowych lasu. W Polsce wśród podstawowych grup siedlisk zależnych od żyzności gleby wyróżnia się bory (tworzą je gatunki iglaste), lasy (tworzone przez gatunki liściaste) oraz typy pośrednie. Zmienne warunki wilgotnościowe przyczyniają się do ich modyfikacji, w ramach której powyższe typy określane są jako: suche, świeże, zalewowe i bagienne. Typy siedliskowe stanowią podstawę do oceny rekreacyjnej przydatności lasu. Za najbardziej przydatne uważane są: bór mieszany (BM), las mieszany (LM) oraz bór mieszany świeży (BMśw) i las mieszany świeży (LMśw). Natomiast bory wilgotne (Bw), mieszane wilgotne (BMw) i bory bagienne (Bb) oraz lasy wilgotne (Lw) i mieszane wilgotne (LMw), ze względu na gęsty podszyt, panującą wilgotność, zaliczane są do lasów o niskiej przydatności do celów rekreacji. Również bór suchy (Bs) posiada ograniczoną przydatność ze względu na możliwość powstawania pożarów oraz niską odporność na presję ruchu rekreacyjnego. Do lasów nieprzydatnych zalicza się uprawy, młodniki, lasy ochronne, tereny ujęć wody itp.