Typologię uwzględniającą wymienione cechy omawianego sektora, mogące służyć jako kryteria podziału rynku, zaproponował V. A. Pestoff (1995). Zalecił on rozszerzenie kryteriów będących podstawą podziału i zastosowanie jednocześnie 3 kryteriów: własności, formalizacji oraz dochodowości sektora. Pozwoli to na wyróżnienie co najmniej czterech głównych sektorów: sektora publicznego, komercyjnego, woluntamego oraz nieformalnego. Jego koncepcję przedstawiono na rys. 2. Sektor organizacji dobrowolnych został tu zilustrowany jako koło znajdujące się pośrodku, co wskazuje na jego interdyscyplinarny, mieszany charakter. Interesująca wydaje się jego charakterystyka wynikająca z niniejszej ryciny. Sektor ten może być zarówno profit, jak i non-profit, formalny i nieformalny oraz publiczny i prywatny. Podczas gdy sektor publiczny ma raczej jednoznaczną tożsamość, tzn. jest formalny i non-profit, sektor komercyjny charakteryzuje się formalną własnością pry watną typu profit, a nieformalny jest sektorem prywatnym o charakterze niezarobkowym. Zmiany w liczbie podmiotów funkcjonujących na polskim rynku usług sportowo rekreacyjnych z podziałem na sektory przedstawia tabela 1.